Γράφει η Κατερίνα Κρανιώτη με καταγωγή από την Χρυσοβίτσα Ξηρομέρου !!!
Ήμουν κάποτε, που λέτε, κι εγώ ένα παιδί
, αφελές, μικρό κι άβγαλτο… ζούσα και μεγάλωνα σε ένα μικρό χωριό αποκομμένο εν μέρει λόγω μέσων μεταφοράς από τον πολιτισμό και την εξέλιξη, …χιλιομετρικά δεν ήταν και τόσο μακριά… οπότε για τον έξω κόσμο δεν ήξερα σχεδόν τίποτα, γνώσεις ανύπαρκτες… έτσι, λοιπόν, ως παιδί κι εγώ… έκανα όνειρα! Μεγάλα όνειρα για το μπόι μου, θα έλεγα και την εποχή εκείνη… και τι ήταν αυτά τα όνειρα..; Θα σας πω μερικά… μη γελάσετε όμως!
Χρησιμοποιώντας διάφορες εικόνες από τον κόσμο της τηλεόρασης, δημιουργούσα χρωματικά οράματα με ευνοϊκές συνθήκες γενικά διαβίωσης, επικοινωνίας και εξέλιξης όπου μέσα τους εμπεριέχονταν διάφορες ανέσεις του τύπου να κοιμάμαι περισσότερο (γιατί ως γνωστόν στην περιοχή… ακόμα και για να πάμε σχολείο έπρεπε να είμαστε 6 και είκοσι στην πλατεία του χωριού να μας μεταφέρει το λεωφορείο για το γυμνάσιο-λύκειο)… την απόλαυση και επάρκεια της εσωτερικής ζεστασιάς στο σπίτι για τις κρύες και παγερές μέρες του χειμώνα, την άνεση ύπαρξης εσωτερικής τουαλέτας και μπάνιου, ώστε να γίνεται χρήση σε καθημερινή βάση σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες κ.τ…
Δεν είχαν τελειωμό όμως εδώ τα οράματα… είχαν και συνάφεια με την καλοπέραση τη διασκέδαση, τις βόλτες και την ψυχαγωγία… εκεί δε να δείτε… δεν περιγράφεται η φαντασία… ένα θα σας πω… πίστευα ότι στην πρωτεύουσα θα έχω ό,τι ζητήσει η ψυχή μου κι ότι είναι όλα τόσο εύκολα, μα τόσο όμορφα κι απτά… που »Δε χωρεί αμφιβολίας περί τούτου”, κι ότι ο αέρας θα μοσχοβολάει ολημερίς ρόδα με γιασεμιά κ.ά. τέτοια πολλά!
Φτάνει, που λέτε, η πολυπόθητη ώρα να αγγίξω κι εγώ επιτέλους το μαγικό κόσμο του ονείρου και της κρυφής μου επιθυμίας… να,’σου με λοιπόν, φορώντας τα καλά μου μέσα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ με προορισμό την πανέμορφη πρωτεύουσα, γεμάτη ενθουσιασμό, χαρά κι άλλα απερίγραπτα συναισθήματα..! Στο διάβα της διαδρομής παρατηρούσα τα πάντα με περιέργεια κι εντυπωσιασμό, ως και η γνωστή μυρωδιά περνώντας τα διυλιστήρια πριν φτάσουμε στην ονειρεμένη πόλη, μου φάνηκε εντυπωσιακά ΄΄περίεργη΄΄… ! Παρ’όλα αυτά δεν με κούρασε το ταξίδι (κι ας είχα τεντώσει από τον εμετό της ζάλης.. βλέπετε άμαθη από πολύωρες μετακινήσεις)… έφτασα ευτυχώς καλά!
Δεν έχασα καθόλου χρόνο.., 3 μέρες μόνο… να μου φύγει η ζάλη και τσουπ άρχισα να σουλατσάρω σαν τις «κάμπιες» στους δρόμους της πόλης… μαγαζιά-βιτρίνες, φώτα, κτίρια… πολλά όμως κτίρια, ψηλά τόσα πολλά που νόμιζα εκεί γύρω κατά το μεσημέρι (σ.σ 5μ.μ. ήταν) ότι είναι νωρίς ακόμα, από το πρωί βλέπετε μην έχοντας χρήματα στην τσέπη και χωρίς να έχω φάει κάτι… ότι γέρνουν κατά πάνω μου και ετοιμάζονται να με καταπιούν.
Πρέπει να επιστρέψω σπίτι, σκέφτηκα, θα ανησυχούν..!
Κάνω να γυρίσω πίσω, μάταιη η προσπάθεια… ξέχασα τη διαδρομή… είχα φτάσει κι εγώ δεν ξέρω πού..
«Δεσποινίς θέλετε να σας πάω κάπου;», ακούω μια φωνή σαν από μηχανής Θεού..
Σαστισμένη και χαμένη όπως ήμουν βλέπω έναν οδηγό σε ένα κίτρινο αμάξι να με ρωτάει με ευγένεια… ρίχνω μια γρήγορη ματιά τριγύρω κι αντιλαμβάνομαι ότι διέρχονταν στην πλειοψηφία κι άλλα παρόμοια οχήματα, (σ.σ φαντάστηκα ότι ήταν στις δημόσιες δωρεάν παροχές η μεταφορά ατόμων ανά περιοχή στην ονειρεμένη μου πόλη με τα συγκεκριμένα οχήματα) φυσικά του είπα με χαρά ανακούφισης και θέλω… περάστε μου λέει… και πέρασα!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου