ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ[Απο τη ΜΑΧΑΙΡΑ Ξηρομέρου] ΚΑΙ τ'Αλλα 7 ΠΑΙΔΙΑ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ που Χάθηκαν στο Ύψωμα 1630[Παπακώστα η'Χορμοβο]της Αλβανίας στον ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
απο τη ΜΑΧΑΙΡΑ Ξηρομέρου ΚΑΙ τ'Αλλα
7 ΠΑΙΔΙΑ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
που Χάθηκαν στο Ύψωμα 1630[Παπακωστα
η'Χορμοβο]της Αλβανίας στον ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940
στις 22 Ιανουαρίου 1941
Γεώργιος Κουβέλης του Χριστόδουλου και της Βασιλικής
[1917- 22 Ιανουαρίου 1941,του 39 Συντάγματος Ευζώνων
Μεσολογγίου,δεκανέας,στο ύψωμα 1630[Παπακώστα η' Χορ-
μοβο] η ομάδα του έπεσε σε χιονοθύελλα,''και πεθάναν απο
ψύξη''

[Επίσης 8 Αιτωλοακαρνάνες έχασαν την ζωή τους στο ίδιο
μέρος και την ίδια μέρα, όχι από τις σφαίρες του εχθρού,
αλλά από το κρύο (σε χιονοθύελλα), «πέθανε από ψύξη
στο ύψωμα 1630 (Παπακώστα ή Χόρμοβα) στις 22/01/1941»
ΚΟΥΒΕΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, από το
Μαχαίρα Βόνιτσας.
ΛΩΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ, από το Ζευγαράκι
Μεσολογγίου.
ΜΙΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ, από τον Άγιο Βλάσιο
Τριχωνίδας.
ΠΑΠΑΔΑΝΤΩΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, από
τη Μπουρλέσια Μεσολογγίου.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ, από τη
Πεντάνασα Τριχωνίδος.
ΠΕΛΕΚΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, από το
Κρυονέρι Ναυπακτίας.
ΤΣΑΦΑΣ ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ, από τους
Παπαδάτες Μεσολογγίου.
ΖΩΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, από το
Παλαιοχωράκι Ναυπακτίας.”
Απο το βιβλιο :''ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ 1940-1945''
που εκδοθηκε απο τη Διευθυνση Ιστοριας Στρατου
πηγη:www.agrinio-news.blogspot.com ]
.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ
.
.
ΧΡΟΝΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΔΕΚΑΝΕΑ
ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΥΒΕΛΗ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΑΙΡΑ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ
.
.
Το'ξεραν πως εκείνος ο πόλεμος δεν ήταν σαν τους άλλους μέχρι τότε στην ανθρωπότητα,είχαν τον Γιώργο το αγαπημένο παιδί και τον αγαπημένο αδερφό στο μέτωπο της Αλβανίας,τον νοιάζονταν, έτρεμε το φυλοκαρδι τους,μην πάθει κακό, όμως βαθειά μέσα τους ένιωθαν και περηφάνια που είχαν γιο που πολεμούσε,κι άκουγαν για
τις νίκες των φαντάρων ,από τις 28 του Οκτώβρη ,μαζί με χιλιάδες πατεράδες και μανάδες κι αδερφούς που'χαν παλληκάρια στο μέτωπο είχαν το μυαλό τους πάνω στα βουνά της μάχης,είχαν παιδιά νικητές
Και μέσα στις κακουχίες και στην αδικία του πολέμου και στο βουητό του,στο θάρρος των στρατιωτών πως πολεμούν για το δίκιο και τη λεφτεριά, της ανθρωπότητας ήρθε η 22 Ιανουαρίου του 1941 και σε μια
περίπολο στα χιόνια χάθηκε ο δεκανέας Γιώργος Κουβέλης με τ' άλλα παιδιά σε μια δυνατή χιονοθύελλα που δεν έβλεπαν να προχωρήσουν ,χάθηκαν, έμειναν ώρες στο χιόνια μέσα στη νύχτα και πάγωσαν απ'το κρύο.
Κι έμειναν για πάντα εκεί στα βουνά,άταφα τα κορμιά τους,και δεν τους γύρισαν στο σπίτι τους να τους θάψουν οι δικοί τους.
Περάσαν μέρες απ'το χαμό του Γιώργου,οι συγγενείς όλοι το' ξεραν,κι ο πατέρας και η μάνα κι ο αδερφός δεν το'ξεραν,
Πως να τους πουν το κακό χαμπέρι;Να τους προετοιμάσουν ήθελαν,και μια μέρα γυρίζοντας ο πατέρας του απ'την αδερφή του στη Χρυσοβίτσα στη Τσαπουρνιά κάποιος του'πε όσο προσεκτικά μπορούσε: ''ο Γιώργος Χάθηκε''
Ο Γιώργος Χάθηκε,το άκουσε ο πατέρας του,και δεν το πίστεψε,
Ο Γιώργος Χάθηκε,ούρλιαξε ο γέρος για το παιδί του, και σείστηκε η γης, και τα πουλιά πέταξαν απ'τα κλαριά τρομαγμένα,κι ο ουρανός σκοτείνιασε,
Ο Γιώργος Χάθηκε ,ούρλιαξε ,και τα δέντρα τις βελανιδιές ήθελε να ξεριζώσει,να μην αφήσει πέτρα για πέτρα,φώναζε το παιδί του,Ο Γιώργος Χάθηκε
κι έφτασε στο χωρίο στο σπίτι με ξεριζωμένη καρδιά κομμάτια.
''ο Γιώργος Χάθηκε'' ούρλιαξε κι άκουσε η μάνα για το παιδί της κι άκουσε ο αδερφός για τον αγαπημένο αδερφό, ούρλιαξαν, χτύπησαν με τα χέρια τα
στήθια τους,ξερίζωσαν τα μαλλιά τους και ξεσχίσθηκε η καρδιά,χάθηκαν , γκρεμίσθηκαν στον βαρύ πόνο,και δεν σηκώθηκαν,τόπος πουθενά δεν ήταν να τους χωρέσει.
Και που'ναι ο Γιώργος;
να τον δούμε να τον κλάψουμε να τον μοιρολογήσουμε; Πως να παρηγορήσουμε την ψυχή μας;
''Ο Γιώργος Χαθηκε'', όλο το χωρίο συμπαραστάθηκε,ήταν λεβέντης,ήταν καλός άλλος σαν αυτόν δεν ήταν Ο πατέρας μου ο αδελφός του ο Νίκος ήταν απαρηγόρητος ,έλεγε είναι ψέματα,δεν τον είδε πεθαμένο,δεν πέθανε ο Γιώργος,τον περίμενε τον αδερφό του να γυρίσει ζωντανός,40 μέρες τον περίμενε να γυρίσει πίσω άγρυπνος και νηστικός.
Και δεν γύρισε ο Γιώργος. Πήγε στους Ουρανούς.
Και τα χρόνια πέρασαν κι ο Γιώργος δεν γύρισε από τα βουνά της Αλβανίας.
Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά. Κι ήταν και Νικητές και δεν γύρισαν .Στην Πατρίδα στους δικούς τους.
Ο Γιώργος ήταν σαν να'ταν εδώ,ποτέ δεν τον ξεχάσαν.
Ο πατέρας όταν ξεψυχούσε στις 6 Αυγούστου το 1972 φώναζε στον βαθύ λήθαργο του το όνομα του παιδιού του:
''Γιώργο,Γιώργο,Γιώργο'' και μ' αυτο το γλυκό πικρό όνομα στα χείλη τελείωσε τις μέρες στη γη και το ανέβασε η ψυχή του μαζί της στους Ουρανούς.
Το πρώτο παιδί,τον αδερφό μου, οι γονείς μου τον έβγαλαν στο όνομα του Γιώργου.
Ο πατέρας μου όταν τον αναφερνε έλεγε :''ο μακαρίτης'' τίποτα άλλο. 
Όπως συνηθίζεται να λέμε για έναν άνθρωπο που ζει.
Ένα Όνομα Ανθρώπου,σαν να Υπήρχε,και να Ήταν Εκεί Γύρω.
Και μια φορά τον ρώτησα γιατί δεν βγαίνει στο πανηγύρι του χωριού να γλεντήσει και μου απάντησε απλά:''έχω τον αδερφό να πάω;''και τότε κατάλαβα τι έκρυβε βαθειά στη ψυχή του.Και τον πόνεσα βαθειά.
Η μάνα μου μας έλεγε,σε μας τα παιδιά,[θυμάμαι όταν μπελονιάζαμε καπνό],
πως θα'ταν τα πράγματα στο σπίτι διαφορετικά αν ζούσε ο Γιώργος,ήτανε έξυπνος και καλός, εργατικός. 
Τον τιμούσε σαν αδερφό της σαν κουνιάδο της
Και το κλίμα σιδερίτης που είναι κληματαριά στην άυλη μπροστά απ'το σπίτι μας ο Γιώργος το φύτεψε.
Κι είναι νιο και δυνατό και κάνει άφθονα γερά σταφύλια, που αντέχουν μέχρι τις αρχές του χειμώνα.
Χρήστος Κουβέλης